“کتابخانه نیمه تاریک” نوشته‌ی مت هیگ شاید جزء ادبیات پیش‌رو به معنا و معیارهایی که می‌شناسیم نباشد، اما حرف برای گفتن دارد.

هر چند صریح حرف می‌زند، نتیجه محور است و وقایع آن تا حدی قابل پیش‌بینی. رد تفکرات نویسنده هم به خوبی دیده می‌شود.

اما قرار نیست همیشه کتابی بخوانیم که به جای گفتن، نشان بدهد، تصویر بدهد، سفیدخوانی داشته باشد، دست از نصیحت ما بردارد و…

قطعا این کتاب جزء انتخاب‌های شخصِ من برای مطالعه نیست، اما با چند دوست عزیز همخوانی کردیم و به نظرم ارزش خواندن داشت.

از نکات مثبت کتاب این است که نویسنده به ذهن شخصیت داستان که غیر همجنس است، خوب نزدیک شده.

او که خود زمانی طولانی درگیر بیماری افسردگی بوده، در جای جای کتاب به وضوح از حالات این بیماری نوشته و سعی دارد ما را با هزارتوی روانمان بیشتر آشنا کند.

ادامه دارد…