آیا خاک

آن آخرین معشوق
که تنگ به آغوشمان خواهد کشید،
درد را
از شانه‌هایمان بر‌خواهد داشت و
آن را در ریشه‌ی گل شقایقی

خواهد دواند؟

–

علف‌‌ها، بوسه می‌زنند بر پاهایم.

باد، موهایم را نوازش می‌کند.
و رود، آینه‌ می‌شود در برابرم.
من اما،
در تصویر نقش بسته در  مَردمک‌هایم

در آب،

تو را می‌جویم

ای عشق!

–

گاه باید
چشم‌هایت را ببندی و
تا می‌توانی دور شو!
که روشناییِ قلبت تنها دارایی توست!

–

شاخ و برگ درخت
سازی‌ست
در دستانِ خُنیاگرِ باد!

(( الهام گرفته از شعری از آدونیس ))

–

شعر،
که به لبه‌ی پرتگاه برسد
سطرها پرواز خواهند کرد
و زبان، بال‌های آنها!

–

درختی شدم تنومند
تا دمی در سایه‌ام بیارامی.

تخته سنگی،

در کوهستانی پر فراز و نشیب،

کُنده‌ای،

در جنگلی دوردست و وحشی
تا خستگی از تن بگیری

چشمه‌ای،
تا تشنگی‌ات را فرونشانی

و آسمانی پر ستاره،

در تاریک‌ترین شب‌ها
که دلت گرفت
غرق شوی در رویایم.

تو اما

همیشه سنگ بودی

ساکت و سنگین و متخلخل،
که هر صبح
سرم محکم‌تر از قبل
به تو می‌خورد!

بی‌آنکه بدانی سنگ‌های آتشفشانی

آتشی در خود دارند ابدی!

–

فاصله‌ی میان
دانه و نهال
نهال و درخت
درخت و چوب را

زندگی پر می‌کند.

و حالا چوب

می‌تواند هر چیزی باشد.
صندلی‌ای دو نفره در پارک
یا روزنامه‌ای
که باد آن را برگ می‌زند
و روی صفحه‌ای باز می‌گذارد
که با تیتر بزرگ نوشته:
اشیاء هم عاشق می‌شوند

مثل اسب چوبی‌ای با بال‌های باز

که وسط خاک‌ها رها شده بود!

–

دست‌هایم را

به سمتت دراز کردم.
گفتم: زندگی کوتاه است.
رو برگرداندی.

و من فهمیدم
لحظه‌هایی از زندگی
می‌تواند به درازی عمر نوح باشند!

–

چون تخته‌های شکسته بر آب
که خبر مرگ را می‌آورند
به ساحل،
لغزش اشک در چشم‌ها
لو می‌دهد مرگ را.

و ما چون شبحی سرگردان
راه می‌رویم و

راه می‌رویم.

بی‌آنکه به کلاغی فکر کنیم
که خودش را بازنشسته کرده و
هر روز غروب
در تنهایی و سکوت
پارک را وجب می‌کند و
موقع برگشت به لانه
با تسهیلات بازنشستگی‌اش فکر می‌کند
که هزینه‌ی پارچه‌ای را هم

کفاف نمی‌دهد.

پارچه‌ای
به سفیدی‌ِ سِر شده در پسِ خبرهای بد!

–

حلزونی که هر جا می‌رود
صدای دریا را با خود می‌برد؛
چه خبر دارد از عروس دریایی؟

که ماه را عاشق بود
و هر شب می‌رفت
به تصویر ماه بر آب زل می‌زد.
و می‌دانست
کوچک‌ترین حرکتی
عشق افلاطونی‌اش را
از او می‌گیرد.

جسد او اما
به ساحل رسید دیشب
و ماه‌گرفتگی‌اش مهر تاییدی بود
بر آن عشق در دنیایی مُثُلی!

–

از ستاره‌‌های درخشان در چشم‌هایت
رویایی چیدم
که زیبایی هیچ شهاب سنگی
به گرد پایش هم نمی‌رسد!

–

سنگ را برای چراغ پرتاب کردی.
ندیدی لانه‌ام را.
حالا چگونه آوزام را
از هزارتوی سنگ
به گوش تو برسانم؟

–

در شعرهایم زنده‌اند
آنها که برای همیشه از آغوشم پر کشیدند!

–

میان خواب و بیداری
حریر سفیدی‌ست
که شعرهای عاشقانه‌ام را رویش نوشته‌ام
که این روزها
به رنگ گل سرخ تغییر کرده‌!

–

سطل می‌اندازم
و شعر را
از عمیق‌ترین نقاط وجودم بالا می‌کشم
می‌بینی؟
شاعرها هنوز
به بدوی‌ترین شکل ممکن
زیست می‌کنند
حال آنکه شعرهایشان دنیای پست مدرن را هم درنوردیده!

–

هفت‌شنبه‌ای به من بخشیده‌ای
با گل‌سر و گل سینه‌ای از بابونه

من اما
بیست و پنجمین ساعتِ روز را
از سی و دومین روزِ ماه و
چهارمین ماهِ فصل و
پنجمین فصلِ سال
از تقویم قلبم می‌کَنم و
با قابی از گل‌های بابونه‌ی وحشی
به همراه سیصد و سی و هفتمین روزِ سال
و تار مویی که به شکل قلب به نامه‌ام
چسبانده‌ام
برایت می‌فرستم!

–

چرا مرا شاعر نمی‌کنند
اینهمه شعر؟
خدا سر در چاه کرده بود و
زمزمه می‌کرد.

–

تو
خاکستر کاغذهای به آتش کشیده‌ام هستی،
نه، تو همان رویایی که
هم خواب را از سرم می‌پرانی و
هم در خواب‌هایم
چون شبنم بر نازکای خیالم می‌رویی!

–

روزی چند بار
تو را در خودم
و خودم را در خودم غرق می‌کنم
و کسی نمی‌داند
مدرک غریق‌نجاتم را
کی و کجا گرفته‌ام!

آنقدر سر خودم را
زیر آب نگه می‌دارم
که حبابی بالا نیاید!

 

عکاس: ناشناس