از آسمان نوشتم
از ابرها و
آبیهای پاشیده میان آنها،
از رنگینکمان نوشتم و
از خیسی مانده در نگاهت.
نگفتی هرگز
دانههای آن آخرین سیبِ سرخِ تیپاخورده را
در خاکِ کدام سیاره دفن کنم
تا ریشه بدواند و
دوباره زندگی ببخشد؟
عکس:
بابونههایی که دلم را بردند.
سیبِ سرخِ تیپاخورده
به اشتراک بگذارید
پست های مرتبط
دستهها
- وبلاگ (868)
- اشعار برگزیده (70)
- شعرهای ترجمه شده (25)
- شعرهای فارسی (42)
- شعرهای کُردی با ترجمه (2)
- برگزیدگان (2)
- توسعهی فردی (14)
- جملههایی از جنس نور (11)
- دوست داشتنها (5)
- عکسنوشته (4)
- فهرست تمامی مطالب (3)
- موسیقی (1)
- نوشتههای من (761)
- My english writing (31)
- اعترافبازی (47)
- خاطره بازی (7)
- خودنگاری (192)
- داستانک (5)
- دلخوشیهای من (39)
- رقصِ انگشتها (21)
- شعر (216)
- عکسنوشته (51)
- کاریکلماتور (1)
- کمی بلند بلند فکر کردن (108)
- معرفی فیلم (14)
- معرفی کتاب (15)
- جستار (6)
- داستان بلند و رمان (3)
- داستان کوتاه (1)
- داستانک (1)
- هنوز در سفرم (11)
- واژهبازی (1)
- اشعار برگزیده (70)
آخرین دیدگاهها